Rozdział 15. Korytarzowe rozmyślania

  Hej, na początku chciałam Wam pięknie podziękować za komentarze. Nawet nie wiecie (a może i wiecie), jakie to motywujące i jak fajnie jest czytać tyle pozytywnych uwag. Dobra, nie dręczę Was dłużej moją gadaniną, tylko zapraszam do czytania :) Chyba trochę krótko wyszło, ale nie mam już dziś siły. Jakby były jakieś błędy, to wypiszcie mi je, proszę, w komentarzach.

  Hermiona powoli obudziła się z transu i usiadła na podłodze. Myśli się jej plątały i czuła się tak, jakby właśnie dostała z najważniejszego egzaminu w Hogwarcie zamiast Wybitnego Zadowalający. Miała lepkie ręce i kręciło jej się w głowie. Cały czas towarzyszyło jej wrażenie, że jeżeli natychmiast czegoś nie zrobi, jeśli nie podejmie jakiejś decyzji, stanie się się coś strasznego i nie będzie mogła tego cofnąć. Ale jednocześnie nie potrafiła logicznie myśleć i zdawało jej się, że najlepiej będzie po prostu siedzieć spokojnie na podłodze, czekając, aż opadną emocje.

  Emocje. To wszystko przez nadmiar emocji. Chyba po prostu Hermiona nie była przyzwyczajona do tak silnych uczuć i nie potrafiła sobie z tym radzić. Z otrzymywaniem złych ocen jakoś umiała się uporać (z trudem, bo z trudem, ale zawsze), jednak czym innym jest dostanie kosza od chłopaka. Zwłaszcza, że to był właśnie TEN chłopak. ,,Arogancki, niepokorny, wredny, złośliwy, podstępny, leniwy, inteligentny, przystojny, dumny, silny, oczytany - zreflektowała się i skończyła tę wyliczankę - Draco Malfoy".

  ,,A w dodatku świetnie całuje" - pomyślała z nagłym żalem, a potem z cichym jękiem oparła głowę o ścianę.

  Och, była na Malfoya wściekła, tak, jak jeszcze nigdy na nikogo. No, poza nim samym - przypomniała jej się sytuacja z trzeciej klasy. Miała ochotę rozbijać talerze, wrzeszczeć, rozwalać wszystko, co napotka na swojej drodze (chociaż, oczywiście, nie odważyłaby się robić takich rzeczy).

  Miała ochotę zobaczyć Malfoya.

  I zetrzeć mu z twarzy ten cholerny uśmieszek, z którym go sobie zawsze wyobrażała. Była niemal pewna, że siedzi na kanapie rozparty niczym król i śmieje się w duchu z głupiej Gryfonki, która przed chwilą zrobiła z siebie kretynkę. I nie będzie miała jak tego cofnąć. Prawie słyszała jego myśli: tępa kujonka, która myślała, że coś dla mnie znaczy; co ona sobie niby wyobrażała: że jest dla mnie kimś WAŻNYM? Niedoczekanie.

  Bo to były też jej myśli.

  Czuła się oszukana, urażona i... zraniona? Uczucia te potęgował jeszcze wysiłek, jaki sprawiło Hermionie jej wyznanie. Bardzo dużo kosztowały ją te słowa i w tej chwili najbardziej na świecie chciałaby je cofnąć. Nie była w stanie zrozumieć, dlaczego w ogóle dopuściła do sytuacji z Malfoyem. Powinna doskonale wiedzieć, że Malfoy ją wykorzysta. ,,Jakie wykorzysta? Sama chciałaś tego pocałunku". Była zła na siebie. I na Malfoya, bo sprawił, że przez chwilę wierzyła, że mogliby być razem. Jaka była głupia! Czy naprawdę te pięć lat niczego jej nie nauczyło? Po Draco Malfoyu nie należy spodziewać się niczego dobrego.

  ,,Nigdy i nigdzie. On po prostu nie jest zdolny do zrobienia czegoś dla drugiego człowieka. Nie można wymagać rzeczy niemożliwych" - pomyślała, a jej wargi wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu. - ,,Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? Przecież doskonale wiedziałam, jaki on jest. Pięć lat wyzwisk, kpin i pogardliwych spojrzeń. Jak mogłam o tym zapomnieć w przeciągu - ilu? - dwóch miesięcy? Zgłupiałam przez niego. Kilka rozmów, trochę widoków ładnego ciała, a ja już jestem gotowa rzucić wszystko dla niego?"

  Nieprawda, to nie tak. Tak naprawdę nie miała czasu, żeby pomyśleć o czymkolwiek, bo to wszystko stało się za szybko. Zbyt nieprzemyślanie. Hermiona nienawidziła podejmować decyzji bez uprzedniego przemyślenia ich i, jak się okazało, miała rację. Może gdyby nie wyłączyła zdolności myślenia, to wydarzenie nie miałoby miejsca. 

  Myśli Hermiony nagle zmieniły bieg i wróciły do pocałunku - przysięgłaby, że to się stało bez udziału jej woli. Chociaż Ślizgonem w tym momencie pogardzała, nie mogła się oszukiwać. Chciała więcej i to właśnie z Malfoyem. Emocji, które odczuwała przy Ronie czy Krumie, nawet nie dało się porównać z tymi, które wywołał Ślizgon. Nie, nie dziwiło jej, że całował tak dobrze - był w końcu z rodziny Malfoyów, a oni wszystko robili perfekcyjnie - Hermionę zdziwiła jej reakcja. Nigdy nie zachowywała się tak przy Ronie lub Wiktorze. No, chociaż, w sumie, gdy była z Wiktorem, zawsze wiedziała, że jest tylko jego przelotną miłostką i nie przeszkadzało jej to. Wtedy ciągle kłóciła się z Ronem i potrzebowała bliskości.  I przecież nie była tak głupia, by wierzyć, że światowej sławy szukający z innego kraju będzie chciał z nią być dłużej. Zaimponowało mu po prostu, że nie latała za nim jak dziewczyny pokroju Romildy Vane.

  A Malfoy... Nawet nie miała siły roztrząsać dłużej jego zachowania

  (chyba ocipiałaś, Granger)

  i swojego. Zresztą, i tak doskonale wiedziała, że zachowywała się tak, jakby straciła rozum. Może faktycznie tak było? Ale, na szczęście, teraz go odzyskała i miała zamiar robić z niego użytek. ,,Nigdy więcej myślenia o Malfoyu, nigdy więcej rozmawiania z nim, żadnej pomocy. Mam być wobec niego lodowato zimna, obojętna i najlepiej nawet na niego nie zwracać uwagi".

  ,,Najlepiej by było, gdybym to sobie zapisała w punktach" - pomyślała zrezygnowana. - ,,Taaa, sarkazm to moje drugie imię". 

  Przejechała ręką po włosach. Jednego była pewna: Malfoy nie zobaczy jej zranionej i słabej. Będzie się zachowywać tak, jakby nie istniał. Da radę. Nie takie rzeczy się robiło.

  U wylotu korytarza zauważyła Panią Norris. 

  - Filch! - syknęła do siebie. Podniosła się i szybko podbiegła do portretu Grubej Damy. Powiedziała hasło i zniknęła w środku. Jest jej przykro czy też nie, nie może ryzykować szlabanu.

  

  Znów jadła owsiankę i znów patrzyła się na Malfoya. Teraz jednak przepełniały ją zgoła inne uczucia.

  ,,Spójrz, się tu, na gacie Merlina. Czy to naprawdę takie trudne?" Nieprzespana noc pozwoliła Hermionie uporządkować wszystkie myśli i zadecydować, co ma robić. Co prawda, to, co chciała osiągnąć teraz, nie miało nic wspólnego z jej planami, ale nie mogła sobie odmówić chociaż tak drobnej przyjemności. 

  Przyjemności? Nie, satysfakcji - to będzie dużo lepsze słowo. 

  Malfoy wreszcie się na nią spojrzał - miała wrażenie, że specjalnie zrobił to po tak długim czasie - a ona wyprostowała się i rzuciła mu spojrzenie tak pełne pogardy, nienawiści i odrazy, że chłopak na chwilę zamarł. Hermiona zacisnęła zęby, a Malfoy... a Malfoy znów zaczął rozmawiać z Crabbe'm. 

  ,,No i masz, masz tę swoją satysfakcję" - powiedział jej pogardliwy głos, którego nienawidziła. - ,,Jesteś zadowolona?"

  Widok Dracona tak po prostu odwracającego się od niej, sprawił jej ból większy niż myślała. Sama nie wiedziała, czego się spodziewała. Że rzuci się na kolana i zacznie ją przepraszać? 

  Dziewczyna gwałtownie wstała z ławy, nie patrząc na nikogo. Prawie wybiegła z sali, nie słysząc wołającego ją zaniepokojonego Harry'ego.

  Nie widziała też, że pewien Ślizgon o włosach tak jasnych, że prawie białych, również patrzy na jej ucieczkę. I też podejmuje pewne decyzje.